Doorgaan naar hoofdcontent

#275 Weg: dag 0

‘Moeten we nog vort dan?’, klinkt de vraag altijd ergens in de eerste zomermaanden. ‘Ja, prima,’ is het altijd het antwoord.

Waar naar toe precies is voor later zorg. Na voorgaande jaren respectievelijk Duitsland, Sicilië, Puglia, Portugal en Istanboel bezocht te hebben, leek de koers zuidwaarts voor de hand liggend, maar een definitieve bestemming bleef uit.

De Dolomieten werden geopperd. Een machtig gebergte op de grens van Oostenrijk en Italië. Schitterend en imponerend van omvang, maar ja, dan zit je daar en dan? Dan zou het een wandelvakantie worden. 

Wandelen is een fijne bezigheid, vinden wij allebei, maar leuk voor een dagdeel of een paar uur. Langer hoeft het niet te duren en de Dolomieten laten zich niet uitnodigen voor andere activiteiten.

Het Comomeer kwam voorbij. Ook prachtig. Doet zeker niet onder voor de Dolomieten. We zochten online naar wat campings en hoogtepunten. ‘Een strandje is toch wel lekker he?’ klonk het op een zeker moment. ‘We houden toch ook wel een haventje’.

De bestemming zoals we die nu voor ogen hebben: de Italiaanse Bloemenriviéra.

De bestemming hebben we. Nu het vervoer. Dat zal anders gaan dan we gewend zijn. In plaats van een vliegtuig zullen we ons in een auto naar het zuiden verplaatsen, waar we tevens in zullen overnachten. Anneke heeft haar autobus om laten bouwen tot een minicampertje, waarmee ze al leuke tochtjes gedaan heeft, onder andere naar Noorwegen. De Polarsteps van die reis kun je zeker nog eens bekijken, want ook Noorwegen is een wonderschoon land.

In plaats van koffers inpakken en afvragen of het allemaal wel past in een vliegtuig, moeten we nu een autobus zien in te pakken. Dat lukt tot nu toe aardig. De sups, snorkelsetjes, slaapzakken en kleding zijn ingepakt. De bolletjes voor onderweg zijn alvast gesmeerd.

Morgenochtend vertrekken we om 7:00 van Urk. De eerste overnachting vindt plaats in het Franse Annecy. Op de plaatjes ziet dat er uit als een sprookje.

Hoe deze vakantie eruit komt te zien, waar we zullen overnachten en wat we zullen bezoeken weten we nog niet. De eerste bestemming is in ieder geval geboekt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...