JMZWAAN

Bij binnenkomst mochten we kiezen uit een oranje of geel kaartje. Personeelsdag. En personeelsdagen zijn niet compleet zonder workshops. Ik nam een kaartje van het oranje stapeltje. De workshop die bij het kaartje hoorde: Vurig Verbinden . In de kas van het restaurant werd de cursus gegeven door een vlotte jongedame, die er helemaal voor uit Utrecht was gekomen. Voor een opdracht had ze op tafels tientallen kaartjes uitgestald, met abstracte illustraties en stockfoto’s erop, waar we eentje uit moesten kiezen. Daarna moest er een andere deelnemer gezocht worden. Eentje zou vertellen over het kaartje en waarom hij die had uitgezocht, de ander moest ‘echt’ luisteren. De cursusleidster had eerder gezegd dat ‘echt’ luisteren voor mensen ‘het moeilijkste is om te doen’. Ik pikte een kaartje met daarop een getekende trein, duidelijk aan het rijden door een landschap. In ieder raampje van de wagon was een ander landschap te zien, van gebergte tot een stadsjungle. Een kaartje met spookjes...

Op internet zag ik een oproep voor de lezersmars voorbijkomen, een ‘symbolisch weerwoord van boekenliefhebbers tegen censuur, autocratie en andere ondemocratische bewegingen die overal ter wereld opduiken’. Na de mars, zo las ik op de site , zouden de deelnemers gelijktijdig voorlezen uit een meegebracht favoriet boek, waardoor er een ‘kakofonie’ zou oprijzen ‘uit al die verschillende kelen en boeken’. Dat zou dan symbool staan voor de ‘krachtige stem van de literatuur’. Het was jammer dat ik een zaterdagdienst had. De mars en in het bijzonder de kakofonie leek me geinig om bij te wonen. In de avond – vrienden waren afwezig of hadden andere afspraken – lag ik onderuitgezakt in de bank televisie te kijken zoals je dat tegenwoordig doet; met de smartphone voor de neus. Bij het avondnieuws viel het woord ‘demonstratie’, en ik verruilde het kleine scherm voor het grote. De kakofonie! De eerste gedachte: dat is raar uit de hand gelopen. Waren dit die brave boekenlezers? Pas een pa...

Laten we afspreken dat ieder mens er zijn eigen dromen op na houdt, hoe groots en onwaarschijnlijk die ook mogen zijn en dat geen enkele droom te grotesk of belachelijk is om serieus genomen te worden. Goed. Het idee spookt al maanden door mijn hoofd. En het lijkt me fantastisch. Het is een huwelijk tussen twee passies. Boeken en de frituurcultuur. Het kind uit dat huwelijk: een literaire snackbar.   Niet wegklikken. Laat het me de droom in grove lijnen schetsen. Hoe gaaf zou het zijn als er een plek is waar je kunt lezen én snacken? Waar je naast een frietje misschien ook een goed boek kunt afhalen? Waar boven de damp van een verse frikandel ideeën en boekentips kunnen worden uitgewisseld? Aan wanden met van die viezige bruine jaren-70 tegeltjes zouden planken vol boeken staan. Iedere gast mag zich vrij voelen rond te neuzen en met een boek aan een tafeltje te zitten. Op voorwaarde dat hij wat bestelt, natuurlijk. In de avond zou er in de literaire snackbar lezingen ...

Mysteries, complotten, kunst, architectuur en dat allemaal verweven in een spannende thriller. De eerste keer De Da Vinci code lezen was geweldig. Met de telefoon naast het boek zocht ik tijdens het lezen naar alle schilderijen en symbolen die erin voorkomen en het boek ging op die manier helemaal leven. De da Vinci code is naast de andere boeken van Brown één van de weinige in mijn boekenkast die ik meermaals gelezen heb. Maar bij de tweede keer was het mysterie niet zo spannend meer. De sneltreinvaart waarin ik het boek gelezen had, was tijdens de tweede keer die van een boemeltreintje, met houterige zinnen als bladeren op het spoor. Toen pas vroeg ik mij af waarom Langdon het überhaupt nodig vindt de complete bouwgeschiedenis van het Louvre aan zijn vrouwelijke medepersonage uit te leggen, terwijl ze achtervolgd worden door een moordlustige albinomonnik. Zo geloofwaardig was het allemaal niet.  Over geloofwaardigheid gesproken: Dan Brown begint zijn boeken altijd met een g...

Snel koffie, snel ontbijtje, snel de boel weer inpakken want we moesten uitchecken. We mochten nog even op het strandje blijven. Poging twee om te snorkelen. Helaas was het water nog steeds te troebel. Bij de ingang via de rotspartij was de golfslag nog steeds te sterk om veilig het water in te kunnen. Een vriendelijke Italiaan gaf ons nog wel instructies – wachten op een golf en je dan mee laten sleuren het water in – maar we waagden het er niet op. In plaats daarvan togen we maar weer naar het zwembad. Ook lekker hoor. Omdat we van de Chinees een extra gerecht hadden meegenomen, konden we dat mooi gebruiken als lunch. Buiten de camping, aan een weg, warmde we zoetzure kip en vraten we alsof het een lieve lust was. We moesten door. We zouden bij het station van Taggia worden opgehaald voor een Torrentismo, een wandeling door de Argentinarivier. We ontmoette Federicco, onze gids van de middag. Eenmaal aangekomen bij de rivier kregen we een wetsuit, want het water kon al koud zijn,...

Voor iemand die jeugdvakanties doorbracht in havens en op kottertjes, is het kamperen en het daarbij horende campinglife nieuw voor mij. Er zijn een aantal observaties die ik na een week heb opgedaan. - Waarom gebruiken mensen een hurktoilet? Reuze onhandig. Getsiederrie. - Koken met een eenpitsstel dwingt je tot creativiteit. En dat levert best smakelijke maaltijden op. - Het doet een mens goed om in de ochtend zijn tanden eens te poetsen met het zicht op Europa’s natuurschoon in plaats van zijn eigen tronie. - Schrijven op een telefoon is harstikke ruk. Volgende keer een laptop mee. - Zeg gewoon gedag tegen iedereen die je op een camping tegenkomt. Zo nu en dan levert het een vermakelijk gesprekje op. - Sommige mensen waarderen het niet als je (on) bewust over hun terrein loopt. De Duitse buren verzochten vriendelijk – maar behoorlijk dringend – of ik dat niet meer wilde doen. Das verstehe ich. Tut mir leid hoor . Duitsers he, die zijn op nu eenmaal op hun territorium gesteld. ...

Vandaag werd een campingdag. Dat hadden we vooraf niet afgesproken. Het ontstond geleidelijk. De camping is gelegen op een groene heuvel, vol bloemen, palmen en andersoortige bomen. Het doet paradijselijk aan allemaal. Zonder het hardop uit te spreken wisten we dat we hier vandaag wilden blijven.  De zon scheen over Camping dei Fiori. Tijdens het eerste bekkien besloten we naar het naastgelegen strandje te gaan om te snorkelen. Helaas: de golfslag was te sterk en het water te troebel. Doodzonde. Anneke had hier eerder al gesnorkeld – terwijl ik een knippien deed - en was teruggekomen met een relaas over de onderwaterwereld die me naar het zoute water deed verlangen. Ze had vissen gezien, vertelde ze, gele vissen die er een zilverachtige gloed op na hielden wanneer ze zich door het water bewogen. Als je stil bleef drijven, zwommen ze zo onder je buik door. Men zou gemakkelijk overtuigd kunnen raken van de sereniteit ervan, als het niet met zoveel enthousiasme werd gebracht.  N...

Hij gaf regen aan. Toen weer niet. Toen weer wel. Gelukkig hadden we gisteren al het meeste ingepakt. In de nacht vielen de eerste regendruppels op het tentdoek en na de eerste schrik slaapt het verbazingwekkend lekker. Huppakee, het bed uit, ontbijten en inpakken die handel. Het is wonderlijk hoe snel je aan je campingplek went. Het was er zo gezellig, zo huiselijk, maar helaas, we moesten door. De volgende bestemming San Remo. San Remo was ooit een plek met casino’s, restaurants, strandtenten en bovenal grandeur. Nu is het vooral een gezellige badplaats. We reden door groene heuvels, zagen regenwolken de hellingen kietelen en na de laatste tunnel reden we zomaar de drukte in. Eerst een bekkien. Aan een haventje vol vissersboten parkeerden we de auto. Het was nog maar de vraag of wel op de camping terecht konden. Er was nog niks geboekt. Daar maakten we ons ook niet zo druk om, in het kader van Jan en Annie zien wel. Gelukkig was er één plekje vrij. We installeerden de boel, en tr...

De trein reed ons door talloze tunnels naar Genua. Vanaf Diano Marina was het een anderhalf uurtje reizen. Vanaf het station stapten we de stad in die bekend staat om zijn pesto en zijn stadspaleizen. Oh ja, Christophel Columbus is er geboren. Meteen buiten het station stond een standbeeld van de man. Leuk hoor, nieuwe werelddelen ontdekken en zo, maar moest dat nou met zoveel geweld Christophel? Een klein protest: boe! We slenterden wat door straatjes en door steegjes. Ondertussen zochten we op Google naar de hotspots. We kwamen terecht in een prachtige tuin, naast een replica van het geboortehuis van Columbus. Boe! Er zit daar een museumpje in, maar van een stel andere Nederlanders begrepen we dat dat niet de moeite waard was. We liepen naar de haven. Dit is net als in zoveel havensteden omgebouwd tot een plek met eettentjes en exposities. We hadden de keuze uit een expositie over Toetachamon en een Il Museo Impossibile, een soort Instagramschuur waar je op de foto kan met optisch...

‘Er zit hier ook een clownsmuseum in de buurt,’ werd er gezegd. ‘Gaan we doen,’ werd er geantwoord. En zo trapten we goedmoedig bij de camping vandaan. In de rugzak een camera en een flesje water voor de droge strot. Dat laatste zouden we nog nodig zijn. Deze strook van de Bloemenkust is eigenlijk een langgerekte aaneenschakeling van badplaatsjes en stadjes. Die zijn verbonden met een fraai fietspand langs de kuststrook, maar we zijn in Italië, dus was dat fietspad dicht. Zonder dat we het wisten stuurde Maps ons een berg op, een flinke heuvel althans, zonder fietspaden, maar wel met verkeer. We zijn echt Nederlanders, dat ik nog toen we fier op onze eigen fietsen wegreden. We zijn echt Nederlanders, dacht ik bij de eerste klim opwaarts, niet bekend met alles dat op heuvels of bergen lijkt. Al snel stegen we te voet verder, met de fiets in de hand en het verkeer op armlengte afstand voorbij denderend. Bijzonder: niemand toeterde, of keek er ook maar vreemd van op. Misschien zijn ze ...

In de auto liggen twee supboarden . Die hadden we meegenomen om te suppen. Het leek ons geinig om dat op het meer van Annecy te doen. Maar bij het krieken van de ochtend, aan een ontbijtje met een bakkie koffie, namen we de planning nog eens door en leek het ons verstandig keuzes te maken. Er moesten nog aardig wat kilometers gevreten worden wilden we op tijd aan de Bloemenkust zijn.  De sups bleven dus onaangeraakt in de auto liggen, maar we deden evengoed een klein kuiertjen om het beroemde meer te kunnen zien. Inderdaad: het water is kraakhelder zoals je dat nergens anders treft en het meer kleurt blauw op een manier die je alleen maar betoveren kan. Je zou er je ezeltje voor optuigen om een aquarelsetje uit te testen. Dat deden veel mensen ook. Overal langs de waterkant zie je (jonge) mensen met zo’n setje in handformaat. In het kader van digital detoxing is dat hip op het moment. Fijne ontwikkeling.  ‘Even een duik doen?’ vroeg Anneke.  Nog even snel omkleden bij de ...

De bus was ingepakt, dat scheelde. Om 7:15 vertrokken we van Urk. Door Duitsland, richting Zwitserland en tenslotte door een stukje Frankrijk om te overnachten in Annecy. In totaal zijn we 13 uur onderweg geweest, maar de reis verliep desalniettemin voorspoedig. De weinige Stau die er was loste ook zo weer op en Anneke heeft sowieso weinig moeite met oponthoudingen of filevorming, als de StauFrau die ze is. Het landschap veranderde om de vijftig kilometer. Van glooiend, naar heuvelachtig, tot aan de Alpen aan toe. Hier aan het meer van Annecy is het ook mooi, maar dat zullen we morgen pas zien, want bij het aankomen viel de avond al in en hebben we als een malle de tent op moeten zetten. Gelukkig was de vrouw van de receptie nog aanwezig, want we kwamen een half uurtje na sluitingstijd aan. Haar ergernis smolt als sneeuw in de zon toen we wat woorden Frans spraken. Er werd gelachen en ze was zelfs bereidt twee woorden Engels te spreken. ‘Gate open’. Dat maak je hier ook niet iedere...